Το σκάκι

Ο Δημήτρης  τον κοίταξε   « Έλα λοιπόν πάμε σπίτι  , για μια παρτίδα σκάκι όπως τότε »  , τον τράβηξε δυνατά από τον αγκώνα και τον έσυρε προς την πόρτα .

 Ο Άλκης πρόλαβε και   άρπαξε φεύγοντας δυο μήλα από την φρουτιέρα της Ερασμίας  ,

- Έλα λοιπόν παραβγαίνουμε και μέχρι να φτάσουμε απέναντι θα τα έχουμε δαγκώσει ως τα κουκούτσια.

Μήλο μου κόκκινο , ρόιδο βαμμένο

Γιατί μι μάρανες το πικραμένο  (1)

- Τι εννοείς μικρέ θα σε κερδίσω το ξέρεις  ….. . Το χαμόγελο του ήταν θερμό ύστερα από πολύ πολύ καιρό αν και λίγο συγκαταβατικό 

Περπάτησαν παράλληλα στο διάδρομο της αυλής , ο Δημήτρης με τον γνώριμο πια  μηχανικό τρόπο , προχωρούσε κυρτός με τα   χέρια  δεμένα πίσω στην πλάτη  , και ο Άλκης  δίπλα του με ανάλαφρο βηματισμό προσπαθούσε να τον ξεπεράσει παιχνιδιάρικα . Η Ερασμία τους παρατηρούσε χαμογελαστή από το παράθυρο μέχρι που χάθηκαν μέσα στο σπίτι . 

-Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ Άλκη , πάμε για το καθιερωμένο μας  , διψάω , πάντα διψάω σαν τρελός , διψάω για τα πάντα για όλα .Καμμιά φορά σκέφτομαι πως πούλησα την ψυχή μου για να μπορέσω να ζήσω όπως έπρεπε να ζήσω , μόνο με την λογική .Έχασα την ελευθερία μου , έχασα την ψυχή μου ,  αν την  είχα ποτέ και τώρα ζω με την τιμωρία μου . Αντέχω την τιμωρία   όσο επονείδιστη και αν είναι .

 Μια βαριά ομίχλη έριχνε ένα παράξενο φως στο δωμάτιο  Σήκωσε με αργές κινήσεις την κρυστάλλινη καράφα και γέμισε τα δυο ποτήρια , ρούφηξε το ποτό του  και στήλωσε τα μάτια του στον Άλκη  που  εξέταζε προσεκτικά την κάθε μια γωνιά του σαλονιού μήπως και κάτι είχε αλλάξει θέση , μήπως και κάτι είχε μετακινηθεί όσο έλειπε  . Τα ίδια τριαντάφυλλα στα βάζα , οι ίδιες κρεμ  λινές κουρτίνες .   Ακόμη και εκείνο το σκοτεινό σημάδι πάνω στο τοίχο ανάμεσα στις δυο μπαλκονόπορτες  , το σημάδι ύπνωσης όπως το έλεγε η Ερατώ ,  βρισκόταν εκεί . Όλα ήταν εκεί νεκρά , άοσμα , άνευρα , άχρωμα . 

Έτοιμο στημένο το σκάκι στην κλασική του θέση και οι δυο βαριές καρυδένιες καρέκλες με τη άρπα στη πλάτη έχασκαν δεξιά και αριστερά του  , λες και είχαν πια ξεχάσει το προορισμό τους από τα χρόνια απραξίας .

Ο Άλκης  , άγγιξε με τα ακροδάχτυλα του την φωτογραφία της Ερατούς , με εκείνο το αινιγματικό χαμόγελο της Τζοκόντας όπως εκείνη το χαρακτήριζε και άρχισε να σιγοτραγουδά . 

Μονάχα τούτο τον τρελό θα κρατήσω

Που ξέρει μόνο σε ένα χρώμα να πηγαίνει

Έλα να παίξουμε

Και αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα  (2)

Τράβηξαν παράλληλα τις καρέκλες  και κοιτάχτηκαν ξανά , πριν καν διαλέξουν χρώματα για να καθίσουν . Ο Δημήτρης ξαφνικά κιτρίνισε ,  ρυτιδιασε σαν μήλο μαραγκιασμένο και ο Άλκης αναρίγησε

- Μίλησε μου για εκείνο το ξημέρωμα Άλκη , δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε οι δυο μας . Γι αυτό σε φώναξα εδώ και όχι για το καταραμένο το σκάκι  . Γιατί απομακρύνθηκες από κοντά μου γιατί  Έκανα κάτι που δεν έπρεπε ; Προσπαθώ να τα τακτοποιήσω όλα μέσα στο μυαλό μου , δεν εχω σωσμό . 

Θυμάμαι μόνο την ώρα της κηδείας ……..

Λουζόταν στο φως και το αγαπημένο της τυρκουαζ φόρεμα αποκάλυπτε τους αλαβάστρινους ώμους  της . Κρατούσε ένα ματσάκι λεβάντα στα χέρια της  που ανέδινε το άρωμα του. Σκέφτηκα πως δεν της άρεσε η λεβάντα κάποιος θα έκανε λάθος . Το δέρμα της ήταν και αυτό γαλάζιο , το στόμα και τα βλέφαρα της μαβί . Σαν την θάλασσα 

« Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου

Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω »  (3)

- Έπρεπε εγώ να σου ανακοινώσω αυτόν το θάνατο Δημήτρη , κανείς άλλος δεν ήθελε .  Όταν σου είπα το τρομερό νέο , έμεινες σύξυλος . Το πρόσωπο σου ήταν σαν πρόσωπο νεκρού .  Έμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας για να μην ταράξω τον δικό σου  κόσμο  , για να πιστέψω πως τα κατάφερα και στο ανακοίνωσα   . Και όταν κούνησα το χέρι μου για να σε αγγίξω σε έβγαλα από την νάρκη σου , έχασες τις αισθήσεις σου . Ύστερα όταν συνήλθες  ξέσπασες    , τότε ανέλαβαν όλοι οι άλλοι . Από εκείνη την στιγμή ένοιωσα ένα « πιάσιμο στη  γλώσσα », ανίκανος να μιλήσω , να ακούσω , να δω , να σκεφτώ , αισθανθώ να περπατήσω . Δεν ήμουν στην κηδεία , δεν ξέρω μην με ρωτάς , φεύγω ....

Τα βλέμματα που ανταλλάξαν οι δυο τους ήταν πέρα για πέρα αληθινά , αδιάψευστα , ούτε στιγμή ήσυχα και ακίνητα , έτσι που καμμιά σκιά δεν χώραγε ανάμεσα τους  όπως τότε που ήταν παιδιά .

Ο αέρας είχε ψυχράνει πια  , καθώς έφευγε από το σπίτι ο Άλκης  , εκεί στον ορίζοντα  ανάμεσα στην ασημένια  γραμμή του νερού και του ουρανού απλωνόταν μια λωρίδα διάφανου γαλάζιου αέρα .  

Δι ευχών των αγίων της γης

Ορατής και αοράτου πληγής

Δι ευχών των αγίων που κλαις

Που μπορείς  σ αγαπάω να λες  (4)

 Έσφιξε το τιμόνι δυνατά τόσο που πονέσαν τα δάχτυλα του  ,τα χείλια του μάτωσαν απο το δάγκωμα ,    ήθελε να το πει , ήθελε να το μοιραστεί με τον Δημήτρη , δεν μπόρεσε , γιατι κιότεψε .  

 «‘ Ήμουν εκεί , τα είδα όλα , είδα αυτό που έγινε »

Εκείνο το βράδυ πριν πέντε χρόνια ακριβώς , ο Άλκης οδηγούσε με τα ματιά δεκατέσσερα την βαριά μηχανή του  , είχε από νωρίς σταματήσει  η πρώτη ανοιξιάτικη ψιχάλα   και ο δρόμος γλιστρούσε δαιμονισμένα από το γλιτσιασμένο με γύρη νερό   . Γύριζε σπίτι χαρούμενος , είχε μόλις εξασφαλίσει το CD  με το  soundtrack  της ταινίας  RUSH , το τραγούδι  του Eric Clapton ,  Tears in heaven , που λάτρεψε η Ερατώ . Θα της έκανε έκπληξη .

…… Would you know my name , if I show you in heaven ?

        Would it be the same , if I saw you in heaven ?  ( 5)

Σιγομουρμούριζε  … στη πιο στενή στροφή του δρόμου τα φωτά ενός αυτοκίνητου έπεσαν πάνω του , τα φρένα στρίγγλισαν και ξάφνου γίνηκε το κακό . Βρέθηκε τιναγμένος μακριά μέσα στο χαντάκι .

 Από εκεί που βρισκόταν σήκωσε το κεφάλι του , χαμένος  ακόμη  και ανακάθισε , δεν πονούσε πουθενά , ψαχούλεψε γύρω του και έπιασε άμμο .    Που βρισκόταν η μηχανή του , που πήγε το αυτοκίνητο  , τι απέγινε ο οδηγός , λες να έφυγε και τον παράτησε από την τρομάρα του μην μπλέξει . 

Τέντωσε το αυτί του να ακούσει …. Τίποτα σκοτάδι και σιωπή  . Σηκώθηκε όρθιος , έβγαλε το κράνος του , τίναξε χέρια πόδια  και είδε πως δεν πονούσε πουθενά  « Άγιο θα χα που λέει και η μάνα μου καλλίτερα όμως να μην το μάθει » σκέφτηκε και χαμογέλασε . Βρέθηκε στην αρχή της στροφής ενώ θυμόταν καλά πως την είχε ξεπεράσει , περπατώντας μέσα στο σκοτάδι βρήκε την μηχανή του , την σήκωσε και την έβαλε στην άκρη του δρόμου .

Πέρασε τον δρόμο απέναντι , έπρεπε να δει τι απέγινε με το αυτοκίνητο . Φρίκη ….  Το αυτοκίνητο είχε φύγει στο γκρεμό και είχε χωριστεί σε δυο μέρη . Το μπροστινό μέρος  είχε καρφωθεί ανάμεσα σε ένα βράχο και μια λεύκα  και τα φώτα του ακόμη αναμμένα φώτιζαν την άβυσσο πριν την θάλασσα .  Το υπόλοιπο μέρος του δεν φαινόταν  καν .  Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά  . Προσπάθησε να ακούσει βογγητά , ανθρώπινες φωνές έστω ψελλίσματα , τίποτα σιωπή και σκοτάδι .

Ξεκίνησε να κατεβαίνει προσεχτικά βήμα, βήμα , να φτάσει στο σιδερένιο κουφάρι . Ποιος να  ήταν που έτρεχε τέτοια ώρα μες στη νύχτα  σε αυτό το δύσκολο δρόμο . .Ένοιωθε το στόμα του ολόξερο και την καρδιά του έτοιμη να ξεριζώσει το στέρνο του . Από την αριστερή πλευρά του οδηγού κρεμόταν ένα χέρι γυμνό από τον  αγκώνα και κάτω , το  άγγιξε άθελα του , ήταν παγωμένο σαν μάρμαρο  . Έσκυψε μέσα στα σιδερικά να δει τον άνθρωπο  και τότε αντίκρυσε δυο γνώριμες μπλε θάλασσες να τον κοιτάζουν .

  

Ο ουρανός στο βάθος γινόταν πιο σκοτεινος  … τα πράγματα λίγο λίγο έχαναν μορφή και σχήματα . το τηλεφωνο στο πίσω καθισμα χτυπουσε συνεχεια ..............

(1)    Μήλο μου κόκκινο – ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι Μακεδονίας  

(2)    Το σκάκι – στιχουργός Μανώλης Αναγνωστάκης , συνθέτης Δημήτρης Παπαδόπουλος , Καλλιτέχνης Γεράσιμος Ανδρεατος

(3)      Τα τραγούδι της λίμνης – στιχουργός Αρλέτα , συνθέτης Ελένη Καραινδρου ,                        καλλιτέχνης Αρλέτα         

(4)    Δι ευχών – στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου , συνθέτης Νίκος Αντύπας , καλλιτέχνης Χαρούλα Αλεξίου

(5)    Tears in heaven – στιχουργοί  Eric Clapton , Will Jennings   , συνθέτης  Eric Clapton  καλλιτέχνης Eric Clapton   

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο διαδικτυακό δρώμενο της Κατερίνας (Pause blog) "Μια ιστορία από στιχάκια". Ευχαριστώ  πολυ για την  μοναδική εμπειρία!!

                                                                καλη συνέχεια ........